Piątek, 18 października
W piątek 18 października odbyło się w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej VII posiedzenie Rady Opieki Społecznej, na którym zaopiniowano dwa projekty rozporządzeń Ministra: o rozgraniczeniu obowiązków opiekuńczych związków komunalnych oraz o sprawozdaniach z działalności i o rachunkowości instytucji opiekuńczych.
Oba projekty wywołały bardzo ożywioną i rzeczową dyskusję. W zasadzie oba zostały przyjęte w brzmieniu zaproponowanym przez Ministerstwo, z pewnymi poprawkami. Obrady trwały od godz. 10 rano do 18.30. W toku obrad przybył na posiedzenie Pan Minister Aleksander PRYSTOR, który po wyczerpaniu porządku obrad wygłosił do członków Rady następujące przemówienie:
„Dziękuję Państwu za przybycie i za pracę przy opiniowaniu przedłożonych Radzie projektów. Pomimo zmęczenia Panów chcę jednak zatrzymać na kilka chwil uwagę Rady i dać, jako przedstawiciel Rządu, parę wytycznych i wskazań na temat stałej opieki społecznej. W każdym społeczeństwie jest pewna liczba członków społeczeństwa niedostatecznie uzbrojonych na drogę życiową, upośledzonych lub skrzywdzonych przez lo, albo też przez samą naturę skazanych przez pewien czas na bezradność i niesamodzielność. Do pierwszej kategorii należą: kalecy, starcy i inwalidzi wojenni, do drugiej – dzieci. Zakres opieki nad starcami i kalekami, w miarę rozwoju życia społecznego, w miarę podniesienia się jego poziomu cywilizacyjnego i w miarę narastania urządzeń społecznych, jak ubezpieczenia i t.p., będzie się stale zmniejszał na przyszłość. O ile chodzi o inwalidów wojennych, to są to ludzie, którzy postradali zdrowie przy wykonywaniu jednego z najszczytniejszych obowiązków obywatela – obronie Państwa, za co należy się im wdzięczność i szacunek ze strony społeczeństwa. Państwo, w miarę swych możliwości, robi wszystko, aby ulżyć ich doli, zdając sobie sprawę, że pomoc ta jest niedostateczna. O ile jednak dola ich była lżejsza do zniesienia, gdyby społeczeństwo zechciało zmienić swój dotychczasowy stosunek na stosunek, pełen życzliwości, szacunku i wdzięczności.
Przechodzę do drugiej kategorii, wymagającej szczególnej opieki, mianowicie – dzieci. Dziecko jest to bezbronna, kochana istotka, skazana na łaskę i niełaskę starszych. Dziecko jest to materiał na przyszłego obywatela. Wychowanie dziecka stanowi o jakości obywateli. Silny moralnie i fizycznie obywatel stanowi o sile i mocy Państwa.
A tymczasem, w jak opłakanych warunkach odbywa się to wychowanie dziecka. Nie mówię tu o dzieciach ludzi względnie zamożnych; mam na myśli olbrzymie rzesze dzieci miejskich – robotniczych i wiejskich – włościańskich.
Brak mieszkań powoduje nierzadko to, że w jednej izbie mieści się kilka rodzin. Niski stan warunków higienicznych powoduje duży procent śmiertelności; dziecko jest słabowite i często niedorozwinięte. Trzeba potrafić wykrzesać z siebie dużo wysiłków i energii, żeby ten stan poprawić. I praca ta winna postępować w szybszym, niż dotychczas, tempie. Trzeba cały kraj usiać siecią stacji opieki nad matką i dzieckiem, żłobków, przytułków, ochronek i przedszkoli. Środki na to i energia znajdą się, byleby zaszczepić w społeczeństwo miłość do dziecka, miłość nie indywidualną do swego, lecz powszechną, do wszystkich dzieci. Dziecko winno być otoczone uczuciem miłości, winno być czymś drogim dla społeczeństwa; sam widok dziecka powinien wywoływać uśmiech na poważnym obliczu dorosłego i być przedmiotem serdecznej troski o byt jego na dziś i na przyszłość.
Streszczając, nawołuję Panów, jako przedstawicieli szerokiej pracy opieki społecznej, byście szerzyli w społeczeństwie propagandę szacunku dla inwalidów i uczucia wielkiej powszechnej miłości do dzieci”.
Panu Ministrowi odpowiedział prof. Mieczysław MICHAŁOWICZ serdecznym podziękowaniem za poświęcenie tyle uwagi w przemówieniu Pana Ministra niedoli dziecięcej.
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz