Piątek, 15 lutego
ZARZĄDZENIE Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 15 lutego 1929 r.
o zmianie zarządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 31 sierpnia 1925 r. w sprawie ustalenia najwyższego kosztu dziennego utrzymania w zakładzie.
Stosownie do ustępu ostatniego § 5 rozporządzenia z dnia 24 kwietnia 1924 r. w sprawie zwrotu kosztów z tytułu świadczeń na opiekę społeczną (Dz. U. R. P. Nr 38, poz. 404) , zarządzam, co następuje:
§ 1. Najwyższy koszt dziennego utrzymania w zakładzie, podlegający zwrotowi nie może przekraczać:
W zakładach dla dorosłych:
w miejscowościach do 20 tysięcy mieszkańców 1 zł 50 gr;
w miejscowościach ponad 20 do 50 tysięcy mieszkańców 1 zł 85 gr;
w miejscowościach ponad 50 do 100 tysięcy mieszkańców 2 zł 25 gr;
w miejscowościach ponad 100 tysięcy mieszkańców 2 zł 50 gr;
w m. st. Warszawie 3 zł;
W zakładach dla dzieci i młodzieży:
w miejscowościach do 20 tysięcy mieszkańców 1 zł 85 gr;
w miejscowościach ponad 20 do 50 tysięcy mieszkańców 2 zł 25 gr;
w miejscowościach ponad 50 do 100 tysięcy mieszkańców 2 zł 50 gr;
w miejscowościach ponad 100 tysięcy mieszkańców 2 zł 75 gr;
w m. st. Warszawie 3 zł 25 gr;
Przy stwierdzeniu liczby mieszkańców miarodajnym jest ostatni urzędowy spis ludności.
§ 2. Zarządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 marca 1929 r. Jednocześnie traci moc obowiązującą zarządzenie Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 18 stycznia 1927 r. w sprawie najwyższego kosztu dziennego utrzymania w zakładach opiekuńczych w Łowiczu i Skierniewicach (Monitor Polski Nr 20, poz. 48).
Minister Pracy i Opieki Społecznej:
(---) Dr Stanisław JURKIEWICZ
Zgodnie z ustawą z dnia 16 sierpnia 1923 roku o opiece społecznej (Dz. U. R. P. Nr 92, poz. 726) każda osoba, która trwale lub czasowo nie mogła zaspokoić własnymi środkami materialnymi lub własną pracą swoich potrzeb życiowych, miała prawo do opieki ze środków publicznych.
Opieka społeczna polegała m,in. Na dostarczaniu:
koniecznych środków żywności, bielizny, odzieży i obuwia,
odpowiedniego pomieszczenia z opałem i światłem,
pomocy w nabyciu niezbędnych narzędzi pracy zawodowej, pomocy w dziedzinie higieniczno – sanitarnej,
pomocy w przywróceniu utraconej zdolności do pracy.
Za niezbędne potrzeby życiowe uważało się u dzieci staranie o religijno – moralne, umysłowe i fizyczne ich wychowanie.
Opieka społeczna obejmowała także obowiązek sprawienia pogrzebu.
Obowiązek sprawowania opieki społecznej ciążył na związkach komunalnych (gminach), w których uprawniony przebywał co najmniej rok. Była to „opieka trwała”. Każdy obywatel RP miał prawo do opieki ze strony gminy, w której okręgu przebywał w chwili, kiedy wynikła potrzeba opieki, bez względu na czas trwania pobytu.
Gmina, która poniosła nakłady związane ze sprawowaniem opieki tymczasowej miała prawo domagać się zwrotu wydatków od gminy, zobowiązanej do opieki trwałej. I tutaj mamy wyżej podane limity tychże refundacji.
Urzędowy spis ludności to w tym przypadku Pierwszy Powszechny Spis Ludności z 30 września 1921 roku.
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz