LAURAHUTA: Jak to z powiatami warszawskimi bywało

Sobota, 9 marca

Na początku marca 1929 r. Minister Spraw Wewnętrznych Felicjan Sławoj Składkowski oficjalnie poinformował o szeregu zmian personalnych, dokonanych m. in. na urzędach starostów. Z nieznanych mi na razie powodów nominacje te dotyczyły (nie tylko w marcu) zaszłości sprzed 6 miesięcy. Może miał w tym jakiś cel. Między innymi poinformowano o nominacji pierwszych warszawskich starostów grodzkich, którymi zostali:

Referendarz w VII stopniu służbowym w Komisariacie Rządu w Warszawie Henryk BIENDARZEWSKI - starostą grodzkim powiatu Warszawa – Południe z dniem 23 sierpnia 1928 r.; (z dniem 29 września Minister dorównał rangę Starosty do VI stopnia służbowego);

Radca wojewódzki w VI stopniu służbowym w Komisariacie Rządu w Warszawie Jan FRANKOWSKI – starostą grodzkim powiatu Warszawa – Północ z dniem 23 sierpnia 1928 r.;

Urzędnik VI stopnia służbowego w Komisariacie Rządu w Warszawie Gustaw LICHTENSZTEJN – starostą grodzkim powiatu Warszawa – Praga z dniem 23 sierpnia 1928 r.;

Władzą nadrzędną starostów warszawskich był Komisarz Rządu, na które to stanowisko także z dniem 23 sierpnia 1928 r. Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy MOŚCICKI powołał Władysława JAROSZEWICZA.

Na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1928 roku o organizacji i zakresie władz administracji ogólnej na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. R. P. Nr 72, poz. 647) od 24 sierpnia 1928 r. miasto stołeczne Warszawa, jako odrębna jednostka administracyjna, zostało podzielone na trzy powiaty grodzkie:

Warszawa – Północ

Warszawa – Południe

Warszawa – Praga

Linią graniczną powiatów Północnego i Południowego była granica miasta oraz rzeka Wisła, jako też następująca linia:

od granicy miasta lewym brzegiem Wisły od ulicy Steinkellera do ulicy Bugaj,

ulicą Bugaj do ulicy Steinkellera do ulicy Celnej,

ulicą Celną przez Stare Miasto, przy czym cały Rynek z wyjątkiem strony Zakrzewskiego należał do powiatu Północnego,

ulicą Piekarską,

ulicą Kapitulną,

ulicą Miodową od Kapitulnej do Placu Krasińskiego,

Placem Krasińskich, przy czym strona numerów parzystych należała do powiatu Północnego,

ulicą Nowiniarską do ulicy Świętojerskiej,

Świętojerską do Nowowiniarskiej, Nowowiniarską do Nalewek,

Nalewkami do Nowolipek,

Nowolipkami do ulicy Przejazd,

Przejazdem do Leszna,

ulicą Leszno od ulicy Przejazd do ulicy Solnej,

Solną od Leszna do Elektoralnej,

Elektoralną od Solnej do Zimnej,

Zimną przez Plac Żelaznej Bramy do ulicy Rynkowej,

Rynkową do Grzybowskiej,

Grzybowską od Rynkowej do Ciepłej,

Ciepłą od Grzybowskiej do do Twardej,

Twardą od Ciepłej do Żelaznej,

Żelazną od Twardej do Alei Jerozolimskich,

Alejami Jerozolimskimi od Żelaznej do Grójeckiej,

od Grójeckiej wzdłuż toru kolejowego do granic miasta.

Linią graniczną powiatu Praskiego stanowiła granica miasta oraz rzeka Wisła.

W 1931 roku utworzono czwarty warszawski powiat grodzki – Śródmiejsko – Warszawski. (Dz. U. R. P. Nr 26, poz. 155). Tam także opis granic nowego powiatu – dla prowincjusza, czyli mojej osoby – czarna magia.

Obecnie podział Stolicy skomplikował się bardzo. Niby zamiast kilku „powiatów” (od trzech do siedmiu w przeszłości) Warszawa jest jedną gminą na prawach powiatu, lecz podzieloną na 18 dzielnic (kolejność według liczby ludności):