Do 31 grudnia 1929 r. przedłużono moc obowiązującą przepisów ograniczających emigrację, obowiązujących od lutego 1928 r. Przepisy te stanowiły, że:
Wstrzymuje się emigrację osób, które nie posiadały w kraju, do którego zamierzały emigrować, zapewnionej odpowiedniej pracy lub które nie posiadały zapewnionych dostatecznych środków utrzymania oraz tych osób, których interesy moralne mogły być w kraju zamierzonej emigracji narażone na niebezpieczeństwo.
Urząd Emigracyjny ustalał, jakie dowody były potrzebne dla wykazania nieistnienia przeszkód uniemożliwiających emigrację.
Wymienione ograniczenia nie miały zastosowania w wielu przypadkach:
- osób, które zamierzały udać się na wezwanie do swoich małżonków, rodziców lub rodzeństwa, którzy wyemigrowali już poprzednio,
- osób, które zamierzały emigrować w charakterze osadników lub robotników, najętych do pracy za granicą, o ile ich emigracja miejsce na podstawie zezwoleń udzielonych indywidualnie,
- osób, które zamierzały wyemigrować do Stanów Zjednoczonych Ameryki i do Palestyny,
- osób płci męskiej, które zamierzały emigrować samotnie lub w towarzystwie rodzin do Brazylii,
- osób płci męskiej, trudniących się pracą fizyczną, które zmierzały emigrować samotnie do Argentyny.
Urząd Emigracyjny mógł w wyjątkowych wypadkach zezwalać na emigrację, o ile uznał, że warunki emigracji usprawiedliwiały niestosowanie do nich ograniczeń. Czyli niby ograniczono, ale ….
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz